ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ Ή ΠΑΥΛΙΑΝΙΣΜΟΣ ?

Η συζήτηση για τον πραγματικό ιδρυτή και διαμορφωτή του χριστιανισμού δεν είναι καινούργια. Αντιθέτως έχει απασχολήσει θεολόγους, θρησκειολόγους, φιλοσόφους και ερευνητές σχεδόν από την εμφάνιση της νέας θρησκείας. Η Εκκλησία βεβαίως φρόντισε να καταστρέψει ή να ‘θάψει’ όλες τις σχετικές παλιές αμφισβητήσεις και ‘αιρετικές’ απόψεις γι’ αυτό και σήμερα είναι δύσκολο να εντοπιστούν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Είναι χαρακτηριστική δε η λυσσαλέα αντίδραση του Ιερατείου Ανατολής και Δύσης κάθε φορά που έρχεται στην επιφάνεια κάποιο αρχαίο χειρόγραφο που καταρρίπτει το δια των αιώνων διαμορφωμένο δόγμα του επίσημου χριστιανισμού.
Στις μέρες μας φυσικά είναι πολύ δύσκολο να φιμωθούν οι ελεύθερες και ανεξάρτητες φωνές γι’ αυτό όλο και περισσότεροι ανεξάρτητοι θεολόγοι, αλλά και μη προκατειλημμένοι ερευνητές εντοπίζουν και αναδεικνύουν τον ουσιαστικό ρόλο του Σαούλ-Παύλου στη διαμόρφωση αυτού που αποκαλούμε πλέον ‘χριστιανισμό’ ενώ αν θέλαμε να αποδώσουμε το δίκαιο θα ονομάζαμε ορθότερα ‘παυλισμό’ ή ‘παυλιανισμό’.
Για να καταλάβουμε όμως τη ‘συνεισφορά’ του πανούργου ραβίνου στην διαμόρφωση και κυρίως στην παγκόσμια εξάπλωση της νέας θρησκείας θα πρέπει να πάμε λίγα χρόνια πριν την (υποτιθέμενη) γέννηση του Ιησού και να εξετάσουμε τη θεολογική-φιλοσοφική καθώς και την πολιτική κατάσταση της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.
Βρισκόμαστε λοιπόν στην αρχή του τέλους της ρωμαϊκής κυριαρχίας. Η ρωμαϊκή δημοκρατία έχει οριστικά πεθάνει και το άταφο πτώμα της περιφέρεται στους λαούς του αναδυόμενου Imperium περισσότερο ως άλλοθι της κατοχής και λιγότερο ως ελπίδα αποκατάστασης ενός πολιτεύματος που αποδείχθηκε πολύ φιλελεύθερο για τις διεστραμμένες ορέξεις των Ρωμαίων εξουσιαστών.
Οι λαοί της αυτοκρατορίας γογγύζουν κάτω από ένα ασφυκτικά καταπιεστικό καθεστώς που παράγει διαρκώς όλο και περισσότερη αδικία, φτώχεια, αναξιοπρέπεια, αμάθεια. Είναι φυσικό λοιπόν να στρέφονται προς το υπερβατικό, να ελπίζουν και να εύχονται τη λύτρωσή τους από υπερφυσικά όντα, παντοδύναμα, τα μόνα ικανά να αντιμετωπίσουν το τέρας της PaxRomana. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γεννιούνται νέοι θεοί, ανασταίνονται παλαιοί ή και ανακατεύονται πολλοί δημιουργώντας ένα νέο ισχυρότερο που συγκεντρώνει τις δυνάμεις όλων σε μια υπόσταση. Το φαινόμενο αυτό αποκαλείται θρησκευτικός συγκρητισμός και είναι πραγματικά πολύ έντονο τούτη την εποχή σ’ αυτό το παγκόσμιο χωνευτήρι της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι Ρωμαίοι δεν ενδιαφέρονται για τις θρησκείες των υπόδουλων λαών. Απαιτούν μόνον ως ελάχιστο δείγμα ενότητας της αυτοκρατορίας την ταυτόχρονη με τις εθνικές θρησκείες λατρεία του εκάστοτε Ρωμαίου αυτοκράτορα ως Θεού. Φυσικά δεν είναι ψώνια. Δεν θεωρούν τον εαυτό τους πραγματικά θεό. Απλά χρησιμοποιούν αυτό το τέχνασμα για να κρατούν σε μια κοινή συνισταμένη τους εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους πολιτισμούς που διαφεντεύουν.
Η απαίτηση αυτή των κατακτητών δεν προβληματίζει σχεδόν κανέναν λαό. Με περισσή υποκρισία αποδίδουν τιμές θεού στον Ρωμαίο Καίσαρα κι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Εκτός από τους Εβραίους. Παραδομένοι στον καταπιεστικό και αντιφυσικό μονοθεϊσμό του Αβραάμ, οι Εβραίοι αδυνατούν να αποδεχτούν αυτή τη ‘βλάσφημη’ απαίτηση των κατακτητών. Φυσικά το ιερατείο, αποτελούμενο από μορφωμένους και έξυπνους ανθρώπους δεν έχει πρόβλημα να υποκριθεί ότι συμμορφώνεται, αλλά ο απλός λαός βουτηγμένος μέσα στον φανατισμό και τη δεισιδαιμονία του γιαχβισμού νοιώθει να πνίγεται και αντιδρά. Αντιδρά δε προς δυο κατευθύνσεις. Είτε με τη δημιουργία επαναστατικών ομάδων, γνωστών ως ‘ζηλωτών’ οι οποίοι επιδίδονται σε ένα ιδιότυπο ανταρτοπόλεμο με τις ρωμαϊκές λεγεώνες, σε δολιοφθορές και δολοφονίες είτε με τον πιο παθητικό τρόπο του αναχωρητισμού, τη δημιουργία δηλαδή ευσεβιστικών, μοναστικών ταγμάτων, τα οποία αποσύρονται από τα κοινά, ζουν απομονωμένα μακριά από τις πόλεις και επιδίδονται στον ησυχασμό, στην εσωτερική καλλιέργεια, αλλά και στο κήρυγμα το οποίο περιλαμβάνει τόσο ηθικοθρησκευτικές προτροπές προς τους υπόλοιπους Εβραίους, όσο και σφοδρή αντιπαράθεση με το επίσημο ιερατείο που απεμπολεί τον μωσαϊκό νόμο και την αληθινή πίστη προς τον ένα και μοναδικό Θεό (Γιαχβέ) για να εξασφαλίσει εγκόσμιες εξουσίες, χρήμα και άνετη ζωή. Κυρίως τα έχουν με τους Φαρισαίους την κυρίαρχη την εποχή εκείνη ραβινική σχολή, την οποία κατηγορούν ότι κατήντησε τον μωσαϊκό νόμο νεκρό γράμμα αφού επικεντρώνεται στους τύπους και αδυνατεί ή καλύτερα αρνείται να προβάλλει το πνεύμα του.
Η κοινότητα των Εσσαίων είναι η πιο γνωστή τέτοια ομάδα αναχωρητών και ο χειρότερος εχθρός των Φαρισαίων.
Μέσα από την περιγραφή των ευαγγελίων και άλλων πρωτοχριστιανικών κειμένων καθίσταται σαφές ότι ο Ιησούς (εννοώ ο φιλολογικός Ιησούς) υπήρξε μέλος της κοινότητας των Εσσαίων για πολλά χρόνια. Είναι δε αποδεδειγμένο ότι και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής υπήρξε μέλος της κοινότητας πριν ακολουθήσει τον μοναχικό του δρόμο (ίσως και απεσταλμένος της ίδιας της κοινότητας για να προσηλυτίσει νέο κόσμο).
Ο Ιησούς λοιπόν ξεκινάει την δράση του σταχυολογώντας μαθητές, δημιουργώντας δηλαδή γύρω του μια ομάδα ακολούθων, όπως έκαναν και οι Εσσαίοι, όπως ακριβώς έκανε και ο Ιωάννης. Οι μαθητές του ανήκουν και στις δυο κατηγορίες που αντιτίθενται στη ρωμαϊκή κατοχή και στο πουλημένο ιερατείο. Στρατολογεί Εσσαίους όπως ο Ανδρέας, ο Σίμων-Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης (μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή) αλλά και ζηλωτές επαναστάτες όπως ο Ιούδας και ο Σίμων ο Κανανίτης. Η προσπάθειά του να ενώσει τις δυο συνιστώσες σ’ ένα κοινό μέτωπο είναι σαφής. Αυτό ακριβώς επεδίωκε και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. (Στην πραγματικότητα τα γεγονότα στους βίους των δυο ανδρών είναι τόσο πανομοιότυπα ώστε πολλοί φιλελεύθεροι θεολόγοι να έχουν υποστηρίξει ότι Ιησούς και Ιωάννης είναι το ίδιο πρόσωπο)
Γυρίζει στις πόλεις της Παλαιστίνης και κηρύττει όχι την κατάλυση ή την πλήρωση του Νόμου όπως ανοήτως ισχυρίζονται κάποιοι σημερινοί χριστιανοί θεολόγοι, αλλά καταγγέλλει την αποστασία του Ιερατείου από την αληθινή πίστη στο Νόμο. ‘Ο Ιησούς, πράγματι, πουθενά δεν παρουσιάζεται επιτιμητής του Νόμου και των θρησκευτικών παραδόσεων του λαού. Αντίθετα, από τους Ευαγγελιστές προβάλλεται πάντοτε ως ένας καλός και ευσεβής Ιουδαίος, πιστός στο Νόμο και συνεπής ως προς τα θρησκευτικά του καθήκοντα.’ (Γεωργίου Πατρώνου, Η ιστορική πορεία του Ιησού, Δόμος 1992, σελ. 238)
Καταγγέλλει τους Φαρισαίους και καλεί τον λαό να επιστρέψει στους κόλπους του γιαχβισμού που οι προύχοντές του έχουν τόσο προδώσει. Η αντίσταση που κηρύττει ο Ιησούς δεν είναι θεωρητική κι εδώ διαφοροποιείται (ίσως όμως μόνον φαινομενικά) με τους Εσσαίους. Ο Ιησούς προτρέπει σε λαϊκή εξέγερση. Μιλάει για ‘πεινώντες’ που ήρθε η ώρα να χορτάσουν, για ‘διψώντες’ που είναι καιρός να ξεδιψάσουν, για ‘κλαίοντες’ τώρα που όμως θα γελάσουν τελευταίοι και καλύτερα. Διακηρύσσει ευθαρσώς ότι δεν ήλθε να βάλει ειρήνη, αλλά ‘μάχαιρα’ και εμφύλιο αλληλοσπαραγμό. Αυτό εξηγεί και το μένος του ιερατείου. Πιστεύει έστω κι ένας εχέφρων άνθρωπος ότι οι Φαρισαίοι θα κατεδίωκαν έναν άνθρωπο σαν τον Ιησού που θέλει να μας παρουσιάσει η Εκκλησία; Έναν άνθρωπο που θα κήρυττε στο πλήθος να γυρίζει το άλλο μάγουλο όταν τον ραπίζουν από το ένα; Που θα μετέθετε κάθε δικαίωση σε μιαν άλλη ζωή, σε μιαν άλλη αόριστη και μακρινή βασιλεία του Θεού; Τί πρόβλημα θα είχαν με έναν θρησκευόμενο ευσεβιστή που θα καλούσε τον λαό να μην δίνει σημασία στα βάσανα που αντιμετωπίζει εξ’ αιτίας των ρωμαίων κατακτητών και των ντόπιων αυλοκολάκων της εξουσίας διότι θα ανταμειφθεί για την υπομονή και την πίστη του στο βασίλειο των ουρανών; Έναν τέτοιον άνθρωπο θα έπρεπε να τον κάνουν άγαλμα οι πανούργοι εξουσιαστές και όχι να τον σταυρώσουν. Κι όμως. Σύμφωνα με τα ευαγγέλια κινείται εναντίον του όλο το σύστημα. Ρωμαίοι και αρχιερείς τον επικηρύσσουν τον συλλαμβάνουν και τον τιμωρούν όχι με λιθοβολισμό όπως θα ήταν η φυσική ποινή για έναν ασεβή Εβραίο, αλλά με σταύρωση, την ποινή δηλαδή που το ρωμαϊκό δίκαιο επεφύλασσε αποκλειστικά για τους στασιαστές!
Αυτή εν συντομία είναι η διαδρομή του Ιησού, όπως μας την παρουσιάζουν τα καινοδιαθηκικά κείμενα. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμη για αυτή τη διαδρομή ξεκινώντας από το κατά πόσον υπήρξε καν, αλλά το θέμα μας είναι άλλο. Ο Παύλος.

Μετά το θάνατο του Ιησού η ομάδα των μαθητών του περνάει πολύ δύσκολες ημέρες. Στιγματισμένοι, επικηρυγμένοι για επαναστατική δράση, εκτός νόμου κρύβονται σε γιάφκες, σε σπίτια γνωστών και φίλων και περιμένουν έντρομοι την ώρα της σύλληψης και της τιμωρίας. Η δήθεν θρησκευτική αίρεση είναι ανύπαρκτη. Υπάρχουν μόνον τρομοκρατημένοι επαναστάτες που έχασαν τον φυσικό τους ηγέτη και η κάποτε φιλόδοξη αποστολή τους έχει γίνει τώρα βρόχος που τους πνίγει. Οι Ρωμαίοι έχουν δώσει ρητές διαταγές στο ιερατείο να βρουν και να εξοντώσουν τους εναπομείναντες στασιαστές και οι Φαρισαίοι πρωταγωνιστούν σε αγριότητα εναντίον τους. Πιο άγριος και φανατισμένος ένας νεαρός φαρισαίος ραβίνος πρωτοστατεί στην ανακάλυψη και τιμωρία των παρανόμων. Ονομάζεται Σαούλ. Επί τρία και πλέον έτη μετά τον θάνατο του Ιησού ο Σαούλ κυνηγά ακούραστα τους μαθητές του κι έχει καταφέρει εναντίον τους συντριπτικά πλήγματα, όπως ο ίδιος ομολογεί.
Μετά τον λιθοβολισμό από το οργισμένο πλήθος του Στέφανου, ελληνιστή οπαδού του Ιησού τον οποίο παρακολουθεί με κτηνώδη σαδισμό ο νεαρός φαρισαίος πηγαίνει στον αρχιερέα και του ζητά την άδεια να μεταβεί στη Δαμασκό για να εξοντώσει όσους στασιαστές είχαν καταφύγει εκεί. Είναι προφανές ότι στα Ιεροσόλυμα έχει εξαρθρωθεί πλέον ο σκληρός πυρήνας της ομάδας. Ο αρχιερέας υποτίθεται ότι του δίνει την άδεια και την ευλογία του και ο Παύλος αναχωρεί διψασμένος για αίμα. Και τότε συμβαίνει το...’θαύμα’. Το παραμύθι του θαύματος αποκαλύπτεται κι από την ίδια τη διήγησή του ανεκδιήγητου Λουκά:
χωρίο α΄: ‘οι δε άνδρες οι συνοδεύοντες αυτώ ειστήκεσαν ενεοί,ακούοντες μεν της φωνής, μηδένα δε θεωρούντες’ Πράξεις κεφ. Θ, στιχ. 7
χωρίο β΄: ‘οι δε συν εμοί όντες το μεν φως εθεάσαντο και έμφοβοι εγένοντο, την δε φωνήν ουκ ήκουσαν του λαλούντος μοι’ Πράξεις κεφ. ΚΒ΄, στιχ. 9
Η οραματική εμφάνιση του Ιησού στον Παύλο, η τύφλωση του τελευταίου και η θαυματουργική μεταστροφή του ήσαν οπωσδήποτε πολύ εντυπωσιακά για τους αφελείς και δεισιδαίμονες Ιουδαίους της εποχής. Φυσικά ποτέ δεν θα μάθουμε τί συζήτησαν ο Παύλος με τον Αρχιερέα, μπορούμε όμως να υποθέσουμε την νέα εντολή που το ιουδαϊκό ιερατείο του έδωσε και εγκαινίαζε μια νέα γραμμή, ένα πανούργο σχέδιο δια του οποίου ο ιουδαϊσμός θα κατόρθωνε να αλώσει τον ελληνισμό εκ των έσω. Το σχέδιο αυτό εξυπηρετούσε φυσικά και τα πρόσκαιρα σχέδια της ρωμαϊκής εξουσίας και γι’ αυτό είχε την απόλυτη στήριξη των αρχών όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Με ένα νέο σχέδιο λοιπόν και με μια νέα προσωπικότητα ο Σαούλ παρουσιάζεται στους μέχρι πρότινος επικηρυγμένους. Τους αναλύει το παραμύθι της μεταστροφής του και αναλαμβάνει τον ‘ευαγγελισμό των εθνών’. Αυτό προκαλεί μεγάλη αναστάτωση και σύγχυση στον σκληρό πυρήνα των επαναστατών που φυσικά καμιά διάθεση δεν είχαν για τη δημιουργία μιας νέας θρησκείας αφού ήσαν απόλυτα πιστοί στην πατροπαράδοτη. Ο Παύλος παρ’ όλ’ αυτά με διάφορα μέσα επιτυγχάνει να χριστεί απόστολος και ακολουθεί μια εξόρμηση στα μέρη των εθνικών όπου επισκέπτεται τις κατά τόπους συναγωγές στρατολογώντας πιστά μέλη για την εφαρμογή των σχεδίων του. Συνεργοί του σ’ αυτό υπήρξαν πρωτίστως οι ελληνιστές Ιουδαίοι, αυτοί δηλαδή ακριβώς που αποτελούσαν έως πρότινος τον στόχο των Φαρισαίων και του ίδιου του Σαούλ. Όπως αναπάντεχα ομολογεί ο καθηγητής Βλ. Φειδάς στην ‘Εκκλησιαστική Ιστορία’ του (τόμος Α΄, σελ. 39) ‘ο λιθοβολισμός του Στεφάνου και ο διωγμός των ελληνιστών χριστιανών των Ιεροσολύμων υπήρξε η αφετηρία της διαδικασίας αποσυνδέσεως της χριστιανικής λατρείας από τον ιουδαϊκό Ναό και τους τύπους της ιουδαϊκής λατρείας’. Πάει, λοιπόν περίπατο κι εκείνο το εξόφθαλμα παρέμβλητο ‘πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη’.
Το 49 μ.Χ. λαμβάνει χώρα η επεισοδιακή Αποστολική λεγόμενη Σύνοδος στα Ιεροσόλυμα. Ο Παύλος εμφανίζεται διεκδικώντας λίγο ως πολύ τον ρόλο του αρχηγού και συγκρούεται μετωπικά με τα παλιά μέλη. Ο Πέτρος φαίνεται να έχει αντιληφθεί πλέον το παιχνίδι του και δείχνει μάλλον συγκαταβατικός ή παραιτημένος,. Ο Ιάκωβος αντιδρά σφόδρα όπως και ο Ιωάννης. Η αφορμή έχει δοθεί από το θέμα που προκύπτει σχετικά με την περιτομή των εξ’ εθνικών χριστιανών. Ο Σαούλ αφήνει τους εθνικούς να εισέλθουν στην νέα θρησκεία χωρίς περιτομή κι αυτό ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων από τους παραδοσιακούς Εβραίους της ομάδας του Ιησού. Μετά από επεισοδιακή συνέλευση οι μαθητές ‘πείθονται’ για την αναγκαιότητα παράβλεψης της περιτομής για να σώσουν όμως τα προσχήματα, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή θέτουν ως όρο την υποχρεωτική αποχή των εξ’ εθνικών προσήλυτων από τα ειδωλόθυτα. Ο Παύλος δέχεται τους όρους, στην πράξη όμως δεν τους εφαρμόζει ποτέ, και δεν αναφέρεται καθόλου σ’ αυτούς στις επιστολές του προς τους συνεργούς του. ‘Εν τούτοις στις Πράξεις (15,19) οι τεθέντες όροι θεωρούνται ότι αποφασίσθηκαν μετά την αποχώρηση των αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα και κοινοποιήθηκαν σ’ αυτούς με επιστολή (Πραξ. 21,25). Ο Λουκάς συνδύασε τις δυο αποφάσεις σε μια ενιαία. Την υπόθεση αυτή δέχτηκε και ο Β. Στεφανίδης (Εκκλ. Ιστορία, 32-33)’ Βλ. Φειδάς (ό.π. σελ. 43) και λίγο πιο κάτω: ‘παραμένει δυσερμήνευτη η παρασιώπηση των όρων της κοινής αποφάσεως από τον απόστολο Παύλο στην προς Γαλάτας επιστολή (Γαλ. 2,9-10) και η αναφορά του μόνο στον όρο για οικονομική ενίσχυση, ο οποίος δεν συμπεριλαμβανόταν στην επίσημη απόφαση της Αποστολικής Συνόδου’. (Το τερπνόν μετά του ωφελίμου!)
Το σχέδιο έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Οι απλοί Εβραίοι που δεν γνωρίζουν την σατανική ραδιουργία του ιερατείου τον κυνηγάνε σαν αιρετικό και προδότη του ιουδαϊσμού. Το ιερατείο δεν αντιδρά! Φανταστείτε ένα σημερινό πράκτορα μιας μυστικής υπηρεσίας που αυτομολεί προς τον εχθρό. Ποια μυστική υπηρεσία, ποιας χώρας δεν θα τον κυνηγήσει λυσσαλέα για να τον εξοντώσει; Κι όμως οι ραβίνοι της Ιερουσαλήμ όχι μόνον δεν τον διώκουν, όχι μόνον σιωπούν και τον προστατεύουν, αλλά ως εκ (νέου) θαύματος σταματούν και οι διωγμοί εναντίον των στασιαστών. Κι όταν το ιερατείο δεν μπορεί πλέον να τον προστατεύσει από την οργή των μη μυημένων ευσεβών Ιουδαίων, τότε αναλαμβάνει η Ρώμη! :‘πολλής δε γενομένης στάσεως επιβληθείς ο χιλίαρχος μη διασπασθή (=λυντσαριστεί) Παύλος υπ’ αυτών (δηλ. των Σαδδουκαίων), εκέλευσε το στράτευμα καταβήναι και αρπάσαι αυτόν εκ μέσου αυτών άγει ντε εις την παρεμβολήν (=στρατόπεδο)’Πράξεις κεφ. ΚΓ΄, στιχ. 10.
Ορθώς σημειώνει η Λιλή Ζωγράφου: ‘τον Ιησού τον συλλαμβάνει η αστυνομία του Ιερατείου, τον καταδικάζει σε πέντε λεπτά, τον οδηγεί αμέσως στον Ρωμαίο προκουράτορα Πιλάτο, που ενδίδει στην πίεση του «οργισμένου πλήθους» και τον καταδικάζει σε θάνατο. Η όλη διαδικασία, μαζί με την εκτέλεση – σταύρωση, παίρνει 36 ώρες. Στον Παύλο, τον «Απόστολο Του», γίνονται σημεία και τέρατα: Οι Ζηλωτές ζητούν τον Παύλο να τον λιντσάρουν. Αλλά και οι Σαδδουκαίοι…’ και διασώζεται από την παρέμβαση της ίδιας της αυτοκρατορίας! (Λιλή Ζωγράφου, Αντιγνώση, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 1974, σελ. 170-171). Τα ίδια συμβαίνουν κι αργότερα όταν τον διασώζει ο προκουράτορας Φήλιξ! Και πάλι στην Έφεσο, και πάλι στη Ρώμη!
Στα κείμενα εμφανίζεται ως Ρωμαίος πολίτης κάτι που δεν υπήρξε ποτέ. ‘Ο Βολταίρος στο φιλοσοφικό του λεξικό το θεωρεί αδύνατο να υπήρξε ο Παύλος Ρωμαίος πολίτης. Η Ταρσός, εξηγεί, δεν έγινε ρωμαϊκή επαρχία παρά εκατό χρόνια μετά τον Παύλο. Πως θα γινόταν αυτός Ρωμαίος πολίτης;’ (Λ. Ζωγράφου, ό.π., σελ. 176)
Κι όμως η ρωμαϊκή εξουσία του συμπεριφέρεται σαν σε ρωμαίο πολίτη. Τον διασώζει πλειστάκις από το μαινόμενο πλήθος και τον φυλακίζει δήθεν ενώ στην πραγματικότητα του προσφέρει άσυλο και χρόνο για να σπείρει τη διδασκαλία του. Σε συνεργασία με τον ‘φίλο’ του Σενέκα οργανώνουν τη μεγάλη συνομωσία κατά του Νέρωνα.
Ο νεαρός αυτοκράτορας είναι πολύ νέος, πολύ ρομαντικός, πολύ φιλέλλην, πολύ ακατάλληλος για τα συμφέροντα του φεουδαρχικού συστήματος που μόλις αρχίζει να παγιώνεται στην επικράτεια της αυτοκρατορίας.
Η Ρώμη καίγεται και οι οπαδοί του Παύλου διασπείρουν τη φήμη ότι ο αυτοκράτορας είναι εμπρηστής. Σενάριο εντελώς ηλίθιο για να πιάσει (ποιος αρχηγός κράτους θα έκαιγε την επικράτειά του;) και όντως δεν πιάνει. Όλοι κατηγορούν την αίρεση των Ναζωραίων-χριστιανών και εξαπολύεται διωγμός, Ο Παύλος και οι σκοτεινοί σχεδιασμοί του έχουν ως αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών αθώων αγνών ιδεολόγων. Λίγο τον απασχολεί…Ο ίδιος διαφεύγει και πάλι και εξαφανίζεται από το προσκήνιο. Καμιά επίσημη μαρτυρία για το τι απέγινε μετά τα δυο χρόνια της ιδιότυπης ‘φυλάκισής’ του στη Ρώμη. Πλήρης εξαφάνιση!

Ο Παύλος είναι έξυπνος. Γνωρίζει ότι σύντομα θα αρχίσουν οι αμφισβητήσεις, οι αντιρρήσεις, οι αιρέσεις. Πρώτο του μέλημα είναι η οργάνωση ενός δογματικού πυρήνα οπαδών του που θα ακολουθεί, θα διδάσκει και –εν ανάγκη- θα επιβάλλει δια της βίας τις δικές του ιδέες. Εγκαθιστά παντού δικούς του ανθρώπους ως επισκόπους (δηλαδή επιτηρητές της αυθεντικής εφαρμογής των απόψεών του) και τους εφοδιάζει με επιστολές που διασαφηνίζουν το δόγμα. Όποιος αντιδρά, όποιος έχει αντίθετη γνώμη απομακρύνεται, αποκόπτεται από την ‘κοινωνία’, ουσιαστικά δηλαδή παραδίδεται στους διώκτες του προς εξόντωση.
Ο Παύλος και οι συνεργοί του δουλεύουν συστηματικά. Πρώτος στόχος η πλήρης ανατροπή των διδασκαλιών του Ιησού ή της ομάδας που εφηύρε τον Ιησού. Έτσι η κοινωνική δικαιοσύνη αντικαθίσταται από τη δικαιοσύνη των ουρανών. Οι δούλοι οφείλουν σεβασμό στους κυρίους τους για να μη βλασφημείται το… ‘όνομα του Κυρίου’. Και όλοι μαζί, δούλοι κι ελεύθεροι είναι απλά και μόνο ‘δούλοι του Θεού’ (Ρωμ. ΣΤ΄, 18-22, Κορ. ΣΤ,΄19-20, Ρωμ. Ζ΄, 22-23) για να καθηλώσουμε και τους άτιμους τους Έλληνες που δεν σκύβουν κεφάλι. Οι γυναίκες είναι βδελυρά όντα και καλύτερα κανείς να μη νυμφεύεται, αλλά επειδή υπάρχουν και ‘ανάγκες’ επιτρέπει κατά παραχώρηση την ‘χρήση’ τους δια πορνείαν! Κανείς δεν πρέπει να πολεμά τη ρωμαϊκή εξουσία διότι άλλη η βασιλεία του Καίσαρα κι άλλη του Θεού. Η φιλοσοφία είναι καταστροφική, αφού βάζει το μυαλό σε λειτουργία, γι’ αυτό κι απαγορεύεται δια ροπάλου κι αποτελεί κατά τον ευφυή ραβίνο ‘μωρία’. Τέλος η δεύτερη παρουσία του Κυρίου, δηλαδή η μεγάλη ώρα της επανάστασης, μετατίθεται χρονικά στο απώτερο μέλλον. Ενώ ο Ιησούς υποσχόταν ότι δεν θα παρέλθει η παρούσα γενιά προτού εκπληρωθούν οι υποσχέσεις του, ο Παύλος διαβεβαιώνει ότι θα αργήσει πολύ εκείνη η ώρα και συνιστά υπομονή κι εγκαρτέρηση.
Οργανώνει το δίκτυό του και στελεχώνει τις εκκλησίες με τυφλά εκτελεστικά του όργανα. Ο φίλος και ‘συνεργός’ (βλ. Γ. Πατρώνου, Προλεγόμενα στην έρευνα των Πράξεων, εκδ. Πουρνάρα 1993, σελ. 174) του Λουκάς αναλαμβάνει να συγγράψει τα γεγονότα όπως θα έπρεπε να είναι, σύμφωνα με τις προτιμήσεις του ιερατείου και να κατοχυρώσει την παύλεια διδασκαλία ως δόγμα καθολικά αποδεκτό.
Οι αυθεντικοί μαθητές βράζουν αλλά τα χέρια τους είναι δεμένα. Ο Πέτρος συλλαμβάνεται και εκτελείται στη Ρώμη, ο Ιάκωβος δολοφονείται (σύμφωνα με το χωρίο Πραξ. 12,2 ο Ιάκωβος δολοφονήθηκε προ του 44 μ.Χ., δηλαδή προ της Αποστολικής Συνόδου στην οποία ο συγγραφέας του ίδιου έργου υποστηρίζει ότι μετείχε!) και ο Ιωάννης εξορίζεται σ’ ένα ξερονήσι όπου εντός παραληρημάτων συγγράφει δυσοίωνα και φρικιαστικά βιβλία απόλυτης απόγνωσης.
Ο παυλιανισμός έχει επικρατήσει. Ο Παύλος φροντίζει να μη χαθούν μαζί του όλα όσα έχει κάνει για την επικράτηση του ιουδαϊσμού παγκοσμίως. Διορίζει συνεχιστές του, ουσιαστικά είναι ο εφευρέτης του επισκοπικού θεσμού, δηλαδή της αδιαφανούς συνεχίσεως του σκοτεινού έργου του από μια αφοσιωμένη μυημένη ομάδα πιστών κατά τα πρότυπα του μασονισμού.
Έκτοτε κάθε εκκλησιαστικός άνδρας που ξεφεύγει από την παύλεια παράδοση κατηγορείται ως αιρετικός και διώκεται απηνώς από το επίσημο ιερατείο.
Διαμορφώνεται στη βάσει του παύλειου δόγματος ο κανόνας της ΚΔ. Όσα κείμενα δεν συμφωνούν με το δόγμα αυτό εξοστρακίζονται, καταστρέφονται, αποσιωπούνται. Όσα εγκρίνονται υφίστανται εξονυχιστικό έλεγχο και εξόφθαλμες αλλοιώσεις. Η ΚΔ αποτελείται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50% από τις επιστολές του Παύλου και τα έργα του πιστού του συνεργού Λουκά. Η αποκάλυψη του Ιωάννη το μόνον έργο της ΚΔ καθώς φαίνεται που πραγματικά ανήκει στον γνωστό μαθητή του Χριστού, απορρίπτεται από τον αρχικό κανόνα και μόνον πολύ αργότερα αναγνωρίζεται από την εκκλησία, ωστόσο ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζεται με μεγάλη επιφύλαξη και διφορούμενη κριτική.
Την όχι απλώς αποφασιστική, αλλά αποκλειστική συμβολή του Παύλου στη διαμόρφωση της χριστιανικής θρησκείας καθιστούν σαφέστερη τα περισσότερα γνωστικά κείμενα του τέλους του α΄ και του β΄ αιώνα μ.Χ., όπου αναγνωρίζεται η ηγετική φυσιογνωμία του. Στο σύστημα του Μαρκίωνα π.χ. οι επιστολές του αποστόλου Παύλου και η επιτομή του ευαγγελίου του Λουκά έχουν απόλυτο κύρος και αυθεντία. Η ηγετική αυτή θέση του Παύλου διατηρήθηκε δια μέσου των αιώνων και είναι χαρακτηριστικό ότι τον 6ο και 7ο αιώνα μ.Χ. εμφανίστηκε η αίρεση των Παυλικιανών, μια συγκρητιστική σύνθεση των στοιχείων του Γνωστικισμού και του Μανιχαϊσμού των πρώτων αιώνων. Οι Παυλικιανοί θεωρούσαν τον απόστολο Παύλο ‘ως τον κατ’ εξοχήν διδάσκαλό τους και έτρεφαν απόλυτο σεβασμό προς το πρόσωπό του’ (Βλ. Φειδά, Εκκλ. Ιστορία τ. Α΄, σελ. 767).
Το γεγονός είναι ότι την εποχή εκείνη, στην σχετικά ασήμαντη για την αχανή αυτοκρατορία περιοχή της Παλαιστίνης, συνελήφθη και εξετελέσθη (με εκτελεστικό όργανο τον Σαούλ – Παύλο) το μεγαλύτερο έγκλημα στην Ιστορία όλων των εποχών. Τέθηκαν τα θεμέλια του θριάμβου του δογματισμού και του σκοταδισμού εις βάρος της ελευθερίας του Πνεύματος: ‘ο ιουδαϊσμός είναι αποφασισμένος να ξεριζώσει τον ελληνικό πολιτισμό και μαζί του τον κίνδυνο που απειλεί την ύπαρξή του πολύπλευρα. Να τον ξεριζώσει στην κυριολεξία. Γι’ αυτό και ο Παύλος θα φανεί τόσο ελαστικός στο τόσο ουσιαστικό θέμα της περιτομής. Και δε θα υποχωρήσει πουθενά, προκειμένου να εισδύσει στο μυαλό και τις συνειδήσεις των λαών. Δεν επρόκειτο, όπως ισχυρίστηκαν πολλοί, για έναν νεωτεριστή και αναμορφωτή. Ο Παύλος δεν άλλαξε ούτε μια οξεία από τον απολιθωμένο Μωσαϊκό Νόμο.’ (Λ. Ζωγράφου, Αντιγνώση , σελ. 220). Αυτόν τον Μωσαϊκό Νόμο εστάλη να διδάξει στα έθνη, ο Παύλος. Όχι φυσικά από θρησκευτικό φανατισμό, αλλά από την αστείρευτη δίψα του ιουδαϊκού ιερατείου για Εξουσία και όλα τα παρεπόμενα της.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι στο αρχικό κήρυγμα του Ιησού –φανταστικό ή πραγματικό δεν έχει σημασία- υπάρχει η δραματική προειδοποίηση, την οποία οι λογοκριτές δεν θεώρησαν επικίνδυνη ώστε να την απαλείψουν: ‘φυλαχθείτε από τους ψευδοπροφήτες και κείνους που θα παρουσιαστούν τάχα από μέρους μου’. Δυστυχώς μια θράκα ημιμαθών και προκατειλημμένων ανθρώπων δεν στάθηκε ικανή να αντιληφθεί τη συμβουλή αυτή και να προφυλάξει την ανθρωπότητα από τη μεγάλη παγίδα. Τα υπόλοιπα αποτελούν απλά Ιστορία…

Ενδεικτική βιβλιογραφία:

• Λιλή Ζωγράφου, Αντιγνώση, ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ 1974
• Βλάσσιου Φειδά, Εκκλησιατική Ιστορία τ. Α΄, Αθήνα 1992
• Γ. Πατρώνου, Προλεγόμενα στην έρευνα των Πράξεων, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ 1993
• Γ. Πστρώνου, Η ιστορική πορεία του Ιησού, ΔΟΜΟΣ 1992
• Γ. Γαλίτη, Ιστορία εποχής της Καινής Διαθήκης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, 1991
• Σ. Αγουρίδου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, ΓΡΗΓΟΡΗ, γ΄έκδοση 1991
• Γ. Γαλίτη, Ερμηνευτικά της Καινής Διαθήκης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, 1993
• Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη (μετά συντόμου ερμηνείας), ΣΩΤΗΡ, 1978

ΜΑΚΡΟΖΩΙΑ

Η ιπποκράτεια δίαιτα κατά της γήρανσης

  
Τον 4ο π.Χ. αιώνα ο Ιπποκράτης δίδασκε μέσα απ’ τον πασίγνωστο αφορισμό του ότι: «Φάρμακό σας ας γίνει η τροφή σας και η τροφή σας ας γίνει φάρμακό σας.» Μετά από χίλια επτακόσια περίπου χρόνια σιγής αρκετοί σύγχρονοι επιστημονικοί φορείς του πλανήτη μας ύστερα από σχετικές μελέτες και πειραματισμούς αναγνώρισαν πρόσφατα, ότι ο Κώος ιατροφιλόσοφος είχε δίκιο. Στο άρθρο αυτό θα δούμε την πορεία των διατροφικών συνηθειών των ανθρώπων απ’ την αρχαία στην σύγχρονη εποχή. Επίσης θα δούμε τις διατροφικές αξίες από αρκετές άγνωστες, παρεξηγημένες και ξεχασμένες κατηγορίες τροφών, εκείνες, που σύμφωνα με τις έρευνες των αρχαίων θεραπευτών και των συγχρόνων επιστημονικών κέντρων, μπορούν να δώσουν στον άνθρωπο την υγεία και την μακροζωία.

     Στο «Περί Διαίτης» έργο του (παρ. 2) αναφέρει ο Ιπποκράτης: «Θεωρώ ότι, όποιος πρόκειται να συγγράψει ορθά για την ανθρώπινη διατροφή, πρέπει πρωτίστως να γνωρίζει και να διακρίνει την ανθρώπινη φύση γενικά, να γνωρίζει τα στοιχεία απ’ τα οποία ο άνθρωπος συνετέθη εξ αρχής και να διακρίνει από ποια μέρη ελέγχεται. Αν αγνοεί την αρχική σύνθεση της ζωής, δεν θα καταφέρει να κατανοήσει τι προκαλούν εκείνα τα συστατικά και, αν δεν γνωρίζει, ποια κατάσταση επικρατεί στο σώμα, δεν θα κατορθώσει να συστήσει ωφέλιμη διατροφή για τον άνθρωπο. Εκτός όμως από αυτά ο συγγραφέας πρέπει να γνωρίζει και τον ρόλο που παίζουν όλες οι τροφές και τα ποτά που συνθέτουν την διατροφή μας, ποια δύναμη έχει το καθένα απ’ την φύση, την ανάγκη και την ανθρώπινη επεξεργασία. Πρέπει να γνωρίζει κανείς, πως μπορεί να μειώσει την δύναμη που έχει δώσει η φύση στις ισχυρές ουσίες και πως να προσθέτει με την επεξεργασία δύναμη στις ανίσχυρες, ανάλογα πάντοτε με την περίσταση.» Εδώ βρίσκονται και οι βασικές αρχές και νόμοι της σύγχρονης Ολιστικής Διαιτολογίας, που βασίζονται αφ’ ενός μεν στους γενικούς κανόνες της υγιεινής διατροφής, αφ’ ετέρου δε στην προσωπική ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου ανάλογα με τις τάσεις, την κληρονομικότητα και την παθολογία του.

Τα δημητριακά, τα όσπρια, οι ξηροί καρποί και οι σπόροι

  «Όλα όσα τρώει η πίνει σήμερα ο άνθρωπος είναι φανερά απαλλαγμένα απ’ τους ακραίους και ισχυρούς χυμούς για παράδειγμα ο άρτος σταρένιος η κρίθινος και τα παρόμοια δημητριακά (…). Οι τροφές αυτές, ακόμη κι αν τρώγονται σε αφθονία, δημιουργούν ελαχίστη διαταραχή και φθορά των δυνάμεων του σώματος, αντιθέτως δε συντελούν στην δύναμη, την ανάπτυξη και την θρέψη, επειδή είναι τροφές σωστά συνδυασμένες και δεν περιέχουν τίποτε ακραίο και ισχυρό, παρά αποτελούν απλό, ολοκληρωμένο κι εύπεπτο σύνολο για τον άνθρωπο.» («Περί Αρχαίης Ιητρικής», παρ. 14.)

     Με την εξέλιξη των ανθρώπων και την μετάβασή τους από τις σπηλιές στις πόλεις οι διατροφικές τους συνήθειες και ανάγκες άλλαξαν. Η πολιτιστική περίοδος έφερε και την γεωργική επανάσταση. Μεγάλες καλλιέργειες κάλυπταν πλέον τις ανάγκες των πόλεων και η γεωργία αποτελούσε το ύψιστο αγαθό του πολιτισμού. Τα δημητριακά, οι καρποί της θεάς Γαίας-Δήμητρας, αποτέλεσαν την βάση της διατροφής του homo-χωμάτινου ανθρώπου, που τον διαμόρφωσαν σε έλλογο-πολιτισμένο ον. Ο ένζυμος άρτος-ψωμί (με προζύμι) ήταν γνωστός στους αρχαίους Έλληνες τουλάχιστον απ’ τις αρχές της 5ης π.Χ. χιλιετίας και εθεωρείτο μαζί με τους άλλους καρπούς ιερό δώρο της θεάς Δήμητρας προς τους ανθρώπους. Κατά την Μινωική, την Μυκηναϊκή και την Κλασική περίοδο τα δημητριακά αποτέλεσαν την βάση της διατροφής των Πελασγών ολόκληρης της Μεσογείου.

     Η καλλιέργεια των δημητριακών με τον μύθο της ελεύσεως της θεάς Δήμητρας στην Ελευσίνα και του μυθικού βασιλέως Νεοπτόλεμου, που διέδωσε την τέχνη της καλλιέργειας σε όλο τον πλανήτη, χάνεται ακόμη βαθύτερα στον χρόνο και στις απαρχές του μεγάλου παγκόσμιου πολιτισμού του Διός και των Ολυμπίων και δείχνει την αξία που έδιδαν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής στα δημητριακά. Ήταν η βάση της διατροφής της Χρυσής Εποχής των ανθρώπων, όπως μας λέει ο Ησίοδος στο έργο του «Έργα και Ημέραι» και η βασική τροφή των Πυθαγορείων: «Για το γεύμα τους (οι Πυθαγόρειοι) χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά άρτο και μέλι» (Ιάμβλιχος, «Περί Πυθαγορικού Βίου», παρ. 97).

Η πανάρχαια λέξη σίτισις-σιτίζομαι, που σημαίνει τρώγω-τρέφομαι, βασίζεται στον σίτο. Τα λαγάνια η μακαρόνια (λάγανον = λεπτό φύλλο ζυμαρικού: Λεξικό Σκαρλάτου Βυζαντίου) κατά την παλαιά ονομασία τους είναι ελληνική ανακάλυψη από τους Πελασγούς της Μεγάλης Ελλάδος. Οι Ρωμαίοι μετά την κατάκτηση της Σικελίας (και οι Ιταλοί σήμερα) έκαναν τα λαγάνια-μακαρόνια εθνικό τους φαγητό.

    
 Όσο πιο άσπρα και επεξεργασμένα είναι τα δημητριακά και το ψωμί που τρώμε, τόσο λιγότερη είναι η ζωοποιητική τους δύναμη και η θρεπτική τους αξία. Μάλιστα με τον χημικό τρόπο που σήμερα επεξεργάζονται και παράγονται απ’ τις βιομηχανίες τροφίμων αποτελούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία. Τα λευκά άλευρα δεν περιέχουν τίποτε άλλο εκτός από άμυλο, που προέρχεται απ’ το κέντρο του σπόρου, που είναι περιοχή πολύ φτωχή σε ηλιακή ενέργεια και θρεπτικά συστατικά. Η αγνή διαδικασία της ολικής αλέσεως, της ζυμώσεως και του σωστού ψησίματος αποτελούν τις προσπάθειες του αρχαίου ανθρώπου να συνδυάσει το εύπεπτο με το νόστιμο και το υγιεινό.

 

Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Νικ. Πλάτωνα ο μύθος των τριών αδερφών Ελαΐδος, Σπερμούς, Οινούς, που τα ονόματά τους συνδέθηκαν με τα τρία βασικά προϊόντα του ελληνικού χώρου (λάδι, σιτάρι, κρασί), αρχίζει από τη Μινωική Κρήτη. Η Ελαΐς, η Σπερμώ και η Οινώ ήταν κόρες του Άνιου και εκείνος με τη σειρά του ήταν παιδί του Διονύσου και της Αριάδνης. Όταν οι απόγονοι του Μίνωα πήγαν να διοικήσουν διάφορα νησιά η και περιοχές του αιγαιακού χώρου, ο Άνιος πήγε στο ιερό νησί, τη Δήλο. Παντρεύτηκε τη Δωρίππη και απέκτησε τρεις κόρες, που τις είπαν Οινοτρόπους η Οινοφόρους. Σ` αυτές ο παππούς τους ο Διόνυσος έδωσε ένα μοναδικό χάρισμα: «ποιείν εκ γης έλαιον, σίτον και οίνον». Οι Οινοτρόποι παρείχαν άφθονους καρπούς και τροφές σ’ όσους έφταναν για να ζητήσουν χρησμό στο μαντείο της Δήλου. Ο μύθος μας λέει ότι οι Αχαιοί, όταν άρχισαν την εκστρατεία τους εναντίον της Τροίας, πέρασαν από τη Δήλο. Ο Άνιος, που ήξερε να προλέγει το μέλλον, τους είπε ότι ο πόλεμος που σκόπευαν να ξεκινήσουν θα κρατούσε δέκα χρόνια. Για να μην ταλαιπωρούνται λοιπόν, τους πρότεινε να μείνουν εννιά χρόνια κοντά του και τον δέκατο να πολεμήσουν με τους Τρώες, μια και τότε θα έπεφτε η Τροία. Κι όσο για τη διατροφή τους δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Θα την ανελάμβαναν οι τρεις κόρες του. Η Σπερμώ θα πρόσφερε άφθονους καρπούς (δημητριακά), η Ελαΐς όσο λάδι θα ήθελαν και η Οινώ θα τους τροφοδοτούσε με κρασί. Οι Αχαιοί αρνήθηκαν και συνέχισαν το ταξίδι τους. Η περιπέτεια των Οινοτρόπων άρχισε, όταν αργότερα, μετά από χρόνια, οι Αχαιοί αποφάσισαν να τις πάρουν κοντά τους. Άλλοι λένε ότι αρνήθηκαν να πάνε κι άλλοι ότι τις πήραν μαζί τους. Πάντως κινδύνεψαν να θανατωθούν και τις προστάτεψε ο παππούς τους Διόνυσος. Ο Οβίδιος μάλιστα έγραψε, πως ο Διόνυσος μεταμόρφωσε τις τρεις κοπέλες σε περιστέρια. (Στην εικόνα γλυπτό, που απεικονίζει τον μυθικό βασιλιά της Δήλου Άνιο.)

     «Συμπεραίνω λοιπόν ότι ο παλαιότερος άνθρωπος αναζήτησε τροφή, που να εναρμονίζεται καλύτερα με τον οργανισμό του κι έφθασε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Επεξεργάσθηκε το σιτάρι, το μούσκεψε, το ξεφλούδισε, το άλεσε, το κοσκίνισε, το ζύμωσε, το έψησε κι έφτιαξε άρτο, παρομοίως έκανε και με το κριθάρι. Πειραματίσθηκε με τις τροφές, τις έβρασε, τις έψησε, τις ανακάτεψε, συνδύασε τα ισχυρά και αμιγή συστατικά με τα ασθενέστερα, ώστε να τα προσαρμόσει στον ανθρώπινο οργανισμό, πάντοτε με γνώμονα την σκέψη, ότι οι βαριές τροφές, που δεν μπορούσαν ν’ αφομοιωθούν απ’ τον οργανισμό, προκαλούσαν πόνο, αρρώστια και θάνατο, ενώ οι άλλες συντελούσαν στην θρέψη, την ανάπτυξη και την υγεία του.»(Ιπποκράτης, «Περί Αρχαίης Ιητρικής», παρ. 14.)

Τα παρεξηγημένα δημητριακά ολικής αλέσεως-πιτυρούχα όπως το σιτάρι, το κριθάρι, η σίκαλη, η βρώμη, το καλαμπόκι, ο αμάρανθος (ο ιερός καρπός των Τολτέκων, των Μάγιας και των Ίνκας), το ρύζι, που απετέλεσε για πολλές χιλιετίες την διατροφική βάση των πολιτισμών της Ανατολικής Ασίας και τα παράγωγά τους μούσλι, ψωμί, πίττες, ζυμαρικά, γλυκίσματα, πρέπει ν’ αντικαταστήσουν τα επικίνδυνα για την δημόσια υγεία λευκά και χημικώς επεξεργασμένα δημητριακά και ν’ αποτελέσουν ξανά την θεμελιακή τροφή του σύγχρονου ανθρώπου.

     
Το κεχρί είναι ένα είδος δημητριακού πλούσιο σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β, ενώ οι πρωτεΐνες του περιέχουν όλα τ’ αμινοξέα. Ο Πυθαγόρας το πρότεινε στους μαθητές του ως την ιδανική τροφή: «θεωρούσε ότι το κεχρί ήταν το καταλληλότερο είδος για την τροφή τους» (Ιάμβλιχος «Περί Πυθαγορικού Βίου» παρ. 106). Τα δημητριακά περιέχουν σύνθετους υδατάνθρακες και πρωτεΐνες υψηλής ποιότητος (12%-14% τα δημητριακά, 16% το ρύζι και 18% το κεχρί), ελάχιστα αλλά ωφέλιμα λιπίδια και άφθονες φυτικές ίνες, ενώ είναι πλούσια σε βιταμίνες, μέταλλα και ιχνοστοιχεία. Οι σύγχρονες πρωτεϊνικές δίαιτες (Δίαιτα Άτκινς, Διατροφική Ζώνη, Δίαιτα των Τύπων του Αίματος κ.α.) τα έχουν εξοβελίσει απ’ τα διαιτολόγια των ανθρώπων ως παχυντικά, ανεπαρκή και επικίνδυνα για την υγεία. Όμως τ’ αποτελέσματα των «διαιτολογίων της μόδας» είναι τραγικά, αφού έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα παχυσαρκίας και νοσηρότητας στον Δυτικό κυρίως κόσμο.

Τα όσπρια είναι άλλη μία σπουδαία μα και παρεξηγημένη κατηγορία τροφών, που ξανακερδίζει το χαμένο έδαφος ανάμεσα στα σύγχρονα διαιτολόγια.  Η κατανάλωση οσπρίων μειώνει την χοληστερίνη και, πιθανόν, προστατεύει απ’ τον καρκίνο, την καρδιά και το κυκλοφορικό, βοηθά τους διαβητικούς, επιβραδύνει τη γήρανση κ.α. Τα όσπρια (οι φακές, η φάβα, τα φασόλια, τα ρεβίθια) είναι τροφές πλούσιες σε φυτικές πρωτεΐνες, σύνθετους υδατάνθρακες υψηλής ποιότητας, άφθονες φυτικές ίνες και λίγα ωφέλιμα λιπαρά. Περιέχουν πολλών ειδών βιταμίνες (ακόμη και την Β12), τα ιχνοστοιχεία και τα πολλά μεταλλικά άλατα που ζητά ο ανθρώπινος οργανισμός. Απ’ τα όσπρια λείπουν δύο βασικά αμινοξέα, για ν’ απορροφηθεί ολοκληρωτικά η πρωτεΐνη τους απ’ τον οργανισμό. Όμως, αν συνδυαστούν στο γεύμα με κάποιο δημητριακό (ρύζι ολικής, καλαμπόκι, ψωμί ολικής), μετατρέπονται σε ένα σπουδαίο και ολοκληρωμένο γεύμα. Τα όσπρια κατατάσσονται στις θεραπευτικές τροφές, αφού η κατανάλωσή τους μειώνει την χοληστερίνη στο αίμα και, πιθανόν, προστατεύει απ’ τον καρκίνο, την καρδιά και το κυκλοφορικό, βοηθά τους διαβητικούς στην μείωση των επιπέδων των σακχάρων στο αίμα τους, επιβραδύνει την γήρανση κ.α.

     Οι ξηροί καρποί είναι η πιο παρεξηγημένη τροφή απ’ όλες τις φυτικές τροφές. Όλοι σήμερα υποστηρίζουμε, ότι οι θαυματουργοί αυτοί καρποί παχαίνουν, γι’ αυτό δεν πρέπει να τους τρώμε. Κατ’ αυτόν τον τρόπο απουσιάζουν απ’ όλα τα σύγχρονα διαιτολόγια. Οι πρόγονοί μας είχαν τους ξηρούς καρπούς ως βασική τους τροφή. Στην «Πολιτεία» ο Πλάτων θεωρεί τα καρύδια και τ’ αμύγδαλα ως βάση της τροφής των πολιτών της ιδανικής πολιτείας. Οι ξηροί καρποί αποτελούσαν βασική τροφή των φιλοσόφων. Εκτός των σπουδαίων συστατικών τους (πρωτεΐνες-υδατάνθρακες υψηλής ποιότητος και όλες σχεδόν τις απαραίτητες βιταμίνες και μέταλλα) περιέχουν και τα λεγόμενα ωφέλιμα αντιγηραντικά λιπίδια Ω3-Ω6.

     Τα αμύγδαλα περιέχουν 50% περισσότερο ασβέστιο απ’ όλα τα είδη γαλακτοκομικών προϊόντων και 200% περισσότερο σίδηρο απ’ ό,τι τα κρεατικά. Είναι επίσης πλούσια σε ψευδάργυρο, σελήνιο και κάλλιο. Το αμυγδαλόγαλα είναι ένα πολύ θρεπτικό και εύπεπτο φυτικό γάλα, που περιέχει 50% περισσότερο ασβέστιο απ’ τα ζωικά γάλατα με μεγαλύτερη απορρόφηση και καθόλου τοξίνες. Παρομοίως συμβαίνει και με τα καρύδια, φουντούκια, φιστίκια (κάσιους, βραζιλιάνικα, Αιγίνης, αφρικάνικα). Οι ξηροί καρποί πρέπει να τρώγονται ωμοί με φρούτα φρέσκα η ξερά, με σαλάτα η με δημητριακά (μούσλι) και όχι ψημένοι, αλατισμένοι συνοδεία αλκοολούχων ποτών η μετά το γεύμα.

Η ωμοφαγία ήταν ένα απ’ τα βασικά μυστικά της μακροζωίας των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Οι ωμές ζωντανές τροφές (όσες τρώγονται κατ’ αυτόν τον τρόπο), πέρα απ’ τα υλικά συστατικά που γνωρίζουμε, δίνουν στον οργανισμό την απαραίτητη ζωτική ενέργεια. Ο λέων αλλά και όλα τα σαρκοφάγα ζώα, όταν κατασπαράσσουν τα θύματά τους, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να τους ρουφούν το αίμα και να τους τρώνε τα ζωτικά όργανα, διότι μέσα σ’ αυτά ρέει η ζωτική ενέργεια. Ας προσέξουμε εδώ ότι οι ύαινες και οι γύπες, που τρώνε τα υπόλοιπα νεκρά μέλη στα οποία η ζωτική ενέργεια έχει εξαφανιστεί, είναι τα πιο άσχημα και άρρωστα ζώα στην φύση. Αυτό, διότι έχουν βολευτεί-προσαρμοσθεί σχεδόν αποκλειστικά στην πτωματοφαγία εδώ και χιλιάδες χρόνια. Επομένως η κρεοφαγία πρέπει να γίνεται με μέτρο.

    

     «Οι τροφές πρέπει να παρασκευάζονται με σουσάμι, με σπόρους κι άλλους παρόμοιους καρπούς. Αν κι αυτές οι τροφές είναι λιπαρές, δεν πειράζει, διότι μπορεί κανείς να χορτάσει τρώγοντας λίγο.» («Περί Διαίτης Υγιεινής», παρ. 4.)

     Οι σπόροι αλεσμένοι και μη (κολοκυθόσπορος, λιναρόσπορος, ηλιόσπορος, σουσάμι, άλφα-άλφα κ.α.) είναι οι πιο άγνωστες και ξεχασμένες τροφές του σύγχρονου διαιτολογίου μας. Όπως μας λέει κι ο Ιπποκράτης, δεν παχαίνουν, διότι δεν μπορούμε να φάμε πολλούς. Περιέχουν σε άφθονες ποσότητες τ’ απαραίτητα για τον οργανισμό Ω3-Ω6 πολυακόρεστα λιπαρά οξέα και κάποιες ωφέλιμες ουσίες, που λέγονται λιγνίνες και που μπορούν ακόμη και να αναστείλουν διάφορες βαριές εκφυλιστικές αρρώστιες, όπως ο καρκίνος, τα εγκεφαλικά και οι καρδιοπάθειες. Είναι πλούσιοι σε βιταμίνες A, C, D, K, E, όλο το σύμπλεγμα των Β και την Β12, καθώς και όλα τα μεταλλικά στοιχεία. Είναι πλούσιοι σε πρωτεΐνες (30%-35%), χλωροφύλλη, άλφα και βήτα καροτίνη, βιοφλαβονοειδή, τρυπτοφάνη, ισοφλαβόνες, αλκαλοειδή και στερόλες.

Οι ουσίες αυτές είναι τόσο απαραίτητες στην ομαλή λειτουργία του οργανισμού, όσο και το νερό που πίνουμε. Ειδική μνεία θα πρέπει να κάνουμε στο ταχίνι ολικής αλέσεως και στο παστέλι, που αποτελούσαν απ’ την αρχαιότητα την βασική τροφή των Ελλήνων και Ρωμαίων πολεμιστών, των αθλητών και των ολυμπιονικών. Το ταχίνι ολικής με μέλι αλειμμένο σε ψωμί ολικής με λίγες σταφίδες και κανέλλα αποτελούν ένα τέλειο και νόστιμο πρωινό γεύμα. Το παστέλι σε διάφορες τελετές (γάμους, ονοματοθεσίες) αποτελούσε το σύμβολο της γονιμότητας.

Η ελιά, το ελαιόλαδο και ο πολτός των φύλλων της

«Η τροφή δεν είναι τροφή, αν δεν έχει την δύναμή της. Ό,τι δεν είναι τροφή γίνεται τροφή, αν μπορεί να θρέψη.» (Ιπποκράτης, «Περί Τροφής», παρ. 21.)

     Η ελαία κατά την Αρχαιότητα αποτελούσε το ιερό δένδρο της θεάς Αθηνάς και σύμβολο θριάμβου, σοφίας, αφθονίας και υγείας, ενώ ο «κλάδος ελαίας» αποτελούσε το ιερό σύμβολο της ειρήνης. Ένα πανάρχαιο ιερό δένδρο ελαίας τεραστίων διαστάσεων δέσποζε μπροστά απ’ τον ναό της Ακροπόλεως. Όποιος έκοβε δένδρο ελιάς τιμωρούνταν με βαριές ποινές απ’ τους νόμους όλων των ελληνικών πόλεων.

     Ο καρπός της ελαίας, η ελιά και ο «χρυσός» χυμός του, το ελαιόλαδο, αποτελούν δύο απ’ τις καλύτερες τροφές που μπορεί να τρώει ο άνθρωπος. Περιέχει σε μεγάλες ποσότητες βιταμίνη Α, Ε, ασβέστιο, σίδηρο, μαγνήσιο, σελήνιο, χαλκό, φώσφορο, κάλλιο, νάτριο, διάφορες πολυφαινόλες και πολλά ακόμη ιχνοστοιχεία. Το ελαιόλαδο παρουσιάζει αντιγηραντική και θεραπευτική δράση σε πολλών ειδών ασθένειες.

 

Πολλές μυθολογικές εκδοχές υπάρχουν για την προέλευση της ελιάς στον ελλαδικό χώρο. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τη σημασία του δέντρου της ελιάς για τον αρχαίο κόσμο. Ο πολιτισμός που δημιούργησε είναι συνδεδεμένος με τη γεωργία και την παραγωγή αγαθών, όπως το λάδι, το σιτάρι, το κριθάρι και το κρασί. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, για να εξηγήσουν την παραγωγή όλων αυτών των σημαντικών προϊόντων πίστευαν ότι προέρχονται από τους θεούς, οι οποίοι διαφύλατταν την ευφορία και τη γονιμότητα της γης. Οι θεοί, για να βοηθήσουν τους ανθρώπους τους στέλνουν τις «θεσμοφόρους» θεότητες, οι οποίες δωρίζουν την καλλιέργεια των καρπών και τη θέσπιση των νόμων. Στο δύσκολο αυτό έργο τους οι θεοί, ως ευρέτες αγαθών και πολιτισμού βοηθούνται από μυθικούς ήρωες, ημίθεους όπως ο Ηρακλής, ο Προμηθέας και ο Αρισταίος. Στην αγγειογραφία ο μυθικός βασιλιάς της Αθήνας Κέκροπας, που ήταν μισός άνθρωπος και μισός φίδι και η Αθηνά μπροστά στην ελιά που φύτεψε στο βράχο της Ακρόπολης.

Η άποψη ότι το ελαιόλαδο παχαίνει αποτελεί λαθεμένη αντίληψη. Το αγνό ωμό ελαιόλαδο μεταβολίζεται πολύ εύκολα σε ενέργεια απ’ τον οργανισμό. Το ψήσιμο, το βράσιμο και το τηγάνισμα καταστρέφουν το ελαιόλαδο και το μετατρέπουν σε τοξικό. Εδώ όντως το αποτέλεσμα είναι και η παχυσαρκία.

Τα φύλλα της ελιάς, αλεσμένα με νερό στον ηλεκτρικό πολτοποιητή (μίξερ), αποτελούν ένα ισχυρό φυσικό αντιοξειδωτικό, που μπορεί να θεραπεύσει αρκετές ανίατες ασθένειες που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο (πάντοτε σε συνδυασμό με την υγιεινή διατροφή). Το ελαιόλαδο και ο πολτός των φύλλων της ελιάς χρησιμοποιούνταν απ’ τους Ασκληπιάδες ιατρούς φυσιοθεραπευτές ως ένα απ’ τα βασικά φυσικά θεραπευτικά μέσα της εποχής. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει τουλάχιστον είκοσι διαφορετικές περιπτώσεις ασθενειών, που θεραπεύονται απ’ το ελαιόλαδο και τον πολτό των φύλλων της ελιάς. Ένα ποτήρι χυμού φύλλων της ελιάς ως ρόφημα η ο πολτός τους ωμός ως σάλτσα σε σαλάτες αποτελούν το καλύτερο φυσικό προληπτικό φάρμακο για την υγεία.

Φρούτα και λαχανικά φρέσκα και αποξηραμένα

  «Η τροφή για τους νέους πρέπει να είναι εν μέρει επεξεργασμένη, μεταβεβλημένη για τους γέροντες και γι’ αυτούς που βρίσκονται στην ακμή της ηλικίας τους αμετάβλητη» (Ιπποκράτης, «Περί Τροφής», παρ. 41).

     Τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά είναι η πιο απαραίτητη τροφή για τον άνθρωπο, διότι, εκτός των σπουδαίων συστατικών που περιέχουν, επειδή τρώγονται ωμά έχουν την τόσο απαραίτητη σε όλους μας ζωτική ενέργεια. Αν θα έπρεπε να διαλέξουμε τα δύο κορυφαία λαχανικά, που βοηθούν περισσότερο απ’ τα υπόλοιπα στην μακροζωία, αυτά είναι το σκόρδο και το κρεμμύδι. Κατά γενική ομολογία των επιστημόνων του πλανήτη τα δύο αυτά συγγενή είδη βολβών είναι σίγουρα μέσα στις δέκα πολυτιμότερες τροφές απ’ όλες όσες υπάρχουν. Όλοι οι αρχαίοι λαοί γνώριζαν τις θεραπευτικές και ζωογονητικές ιδιότητες των δύο θαυματουργών αυτών τροφών.

Τα σκόρδα και τα κρεμμύδια εξισορροπούν την πίεση του αίματος, αραιώνουν το αίμα με την διάλυση των θρόμβων, κατεβάζουν την «κακή» LDL χοληστερίνη, βοηθούν την πέψη και τις παθήσεις του στομάχου, ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα και εξουδετερώνουν τα μικρόβια και τους μικροοργανισμούς ενεργώντας ως αντιβιοτικά. Το σκόρδο εκτός των βιταμινών B, E και A περιέχει ένα αμινοξύ που λέγεται αλλιίνη, που, όταν καταναλωθεί, παράγει ένα ένζυμο, την αλλικίνη. Η αλλικίνη για κάποιους γιατρούς είναι ισοδύναμη με την πενικιλίνη (αλλά χωρίς τις παρενέργειές της) και μπορεί να εξουδετερώσει τουλάχιστον 23 διαφορετικά είδη βακτηριδίων, 60 τύπους μυκήτων, την γάγγραινα, πολλά είδη λοιμώξεων και επιδημικών ασθενειών (τύφου, χολέρας). Ο Πλίνιος αναφέρει 28 περίπου ασθένειες, που θεραπεύονταν με την τακτική λήψη κρεμμυδιών. Είναι πολύ πλούσια σε πυρίτιο, φώσφορο, ιώδιο, ασβέστιο, θείο, μαγνήσιο, ψευδάργυρο. Η χρήση τους ανακουφίζει τον διαβήτη, τις λοιμώξεις, τις λεμφικές παθήσεις, τον καρκίνο, την λευχαιμία κ.α.

     Ως οι σύγχρονοι βασιλείς των ελληνικών φρούτων θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν τα σταφύλια, τα σύκα, τα ρόδια και τα μήλα. Εδώ θα πρέπει να υπογραμμίσουμε την άριστη διατροφική αξία και των υπολοίπων μεσογειακών φρούτων. Η φρουτοθεραπεία και ειδικώς η σταφυλοθεραπεία αποτελούσαν βασική μέθοδο της Φυσιοθεραπευτικής, που χρησιμοποιούσαν οι Ασκληπιάδες ιατροί, μέθοδο που ασκείται και σήμερα απ’ την σύγχρονη Φυσιοθεραπευτική (Naturopathy).Άνθρωπος που δεν τρώει καθόλου ωμά φρούτα και λαχανικά αποκτά σοβαρά προβλήματα υγείας. Η έννοια της Υγείας έχει άμεσα συσχετισθεί με τις δύο αυτές κατηγορίες τροφών.

Τα ξεχασμένα ξερά φρούτα και λαχανικά (ξερά σύκα, ξερά δαμάσκηνα, ξεροί χουρμάδες, σταφίδες, λιαστές ντομάτες, αποξηραμένα μανιτάρια κ.α.) αποτελούν μεγάλες πηγές μετάλλων και ιχνοστοιχείων. Τα ξερά φρούτα είναι ένα πρώτης ποιότητος γλυκό για όλες τις ώρες της ημέρας, που δεν παχαίνει, τονώνει και μας γεμίζει δύναμη και ενεργητικότητα. Τα φρούτα πρέπει να τρώγονται πριν απ’ τα γεύματα (μισή με μία ώρα) η μεταξύ των γευμάτων και όχι μετά τα γεύματα.

    
 Τ’ αποξηραμένα θαλάσσια φύκια (kobi, miso) και άλλα, που μπορούμε να προσθέτουμε στα γεύματά μας, είναι μία πρώτης τάξεως θεραπευτική τροφή, που συστήνεται από όλους τους σύγχρονους φυσιοθεραπευτές και διαιτολόγους. Περιέχουν πολλές αντιοξειδωτικές και βιοφλαβονοειδείς ουσίες, που προστατεύουν απ’ την γήρανση και τον εκφυλισμό του ανοσοποιητικού συστήματος, ενώ είναι πλούσια σε μεταλλικά στοιχεία και βιταμίνες.

     Τα φύτρα από φρεσκοφυτεμένους σπόρους δημητριακών και οσπρίων (σιταρόχορτο, χόρτο φαγόπυρου, βρώμης, κριθαριού, φασολιού, φακής κ.α.) είναι μία σπουδαία τροφή, τελείως άγνωστη σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους. Αποτελούν μία διατροφική πανάκεια, διότι περιέχουν την τόσο απαραίτητη ζωτική ενέργεια, διότι τρώγονται ωμά, όλα τ’ απαραίτητα αμινοξέα, βιταμίνες και ιχνοστοιχεία αλλά και πολλές ακόμη άγνωστες ουσίες, που δεν ξέρουμε την δράση τους. Τα φύτρα είναι τα νεογέννητα, τα «μωρά» των φυτών, που είναι γεμάτα από σφρίγος και ζωτικότητα.

    

     Η δρ Ανν Γουίγκμορ το 1963 στην Βοστώνη των Η.Π.Α. ίδρυσε το Ιπποκράτειο Ινστιτούτο Υγείας, έναν φιλανθρωπικό μη κερδοσκοπικό οργανισμό και κέντρο μελετών, που χρησιμοποιεί τις ζωντανές τροφές, τα φύτρα και τον χυμό τους για την αποκατάσταση της σωματικής υγείας. Είναι αμέτρητα τα άτομα που φοίτησαν και θεραπεύτηκαν εκεί. Η Ανν Γουίγκμορ τιμήθηκε με έπαινο Νόμπελ απ’ την σουηδική Βασιλική Ακαδημία Επιστημών το 1971, το ανώτατο παράσημο του Χρυσού Φοίνικα απ’ την ολλανδική Ακαδημία Επιστημών το 1978 και το 1979 με το βραβείο για την «Νίκη Κατά (αρκετών περιπτώσεων) του Καρκίνου» απ’ το Arlin J. Brown Information Center για τις πολλές ζωές που έσωσε. Στο βιβλίο της «Γίνε γιατρός του εαυτού σου», που σημείωσε παγκόσμια επιτυχία, εξηγεί την θεραπευτική δράση των φύτρων και των χυμών τους.

Θεραπευτικές γλυκαντικές ουσίες και φυσικά ελιξήρια

«Η τροφή μπορεί ν’ αποτελέσει φάρμακον άριστον, όμως η τροφή μπορεί ν’ αποτελέσει και φάρμακο χείριστο, η τροφή είναι χειρίστη η αρίστη ανάλογα με την περίσταση.» («Περί Τροφής», παρ. 19.)

     Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από την παροχή γλυκού στην διατροφή μας. Όμως όλοι ξέρουμε ότι οι χημικά επεξεργασμένες γλυκαντικές ουσίες όπως η λευκή ζάχαρη, η γλυκόζη, η φρουκτόζη, η ασπαρτάμη και άλλες μας παχαίνουν και καταστρέφουν σταδιακά την υγεία μας. Όμως οι περισσότεροι δεν ξέρουμε ότι η μαύρη ζάχαρη, η μαύρη μελάσα, το σιρόπι αλόης, το πετιμέζι, η σταφιδίνη, το αγνό μέλι, το σιρόπι σφενδάμου και μερικές ακόμη φυσικές ακατέργαστες γλυκαντικές ουσίες, εκτός του ότι δεν παχαίνουν, όταν καταναλώνονται σε μικρές ποσότητες, μπορούν να θρέψουν και να θεραπεύσουν τον οργανισμό μας. Οι φυσικές αυτές ουσίες είναι πολύ πλούσιες σε βιταμίνες, ιχνοστοιχεία και μεταλλικά άλατα. Συγκεκριμένα δύο κουταλιές μαύρης μελάσας περιέχουν 280 ml ασβέστιο, σίδηρο 10 ml, χαλκό 14 ml και κάλιο 1170 ml, τις αντιοξειδωτικές βιταμίνες A, C, Ε και όλες απ’ το σύμπλεγμα Β (εκτός της θειμίνης). Το μέλι περιέχει βιταμίνες Β1, Β2, Β12, Α, C, Ε, Κ και 11 μεταλλικά άλατα, βοηθά στην δυσκοιλιότητα, την νοητική κόπωση, τα εκζέματα, τις μολύνσεις κ.α. Μπορούμε με μέτρο να χρησιμοποιούμε τις γλυκές αυτές φυσικές ουσίες σε γλυκές πίττες ολικής αλέσεως (κέικ), στο μούσλι, στα ροφήματά μας η όπου αλλού θέλουμε.

     Η μαγιά της μπύρας είναι ένα πρώτης τάξεως φυσικό συμπλήρωμα διατροφής. Περιέχει πολύ μεγάλες ποσότητες σιδήρου και άλλων μεταλλικών στοιχείων καθώς και όλες τις βιταμίνες της σειράς Β. Η δράση της είναι αντιοξειδωτική και αντιγηραντική.

Ο βασιλικός πολτός, και η γύρη είναι προϊόντα των μελιών. Η γύρη περιέχει μεγάλες ποσότητες πρωτεϊνών και τα 28 μεταλλικά άλατα που υπάρχουν στον οργανισμό μας (14 απ’ αυτά είναι ζωτικής σημασίας) και σχεδόν όλες τις απαραίτητες βιταμίνες ακόμη και την Β12. Έχει αντιοξειδωτική και αντιμικροβιακή δράση και θεραπεύει πολλές εκφυλιστικές ασθένειες μέχρι και την ανικανότητα. Ακόμη πιο ισχυρή σε θρεπτικά συστατικά ουσία είναι ο βασιλικός πολτός, που, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι ο βασιλιάς όλων των φυσικών συμπληρωμάτων διατροφής. Δύσκολα όμως τον βρίσκουμε αγνό και καλοσυντηρημένο.

     
Το κακτοειδές φυτό αλόη και τα προϊόντα της αποτελούν άλλο ένα κορυφαίο συμπλήρωμα διατροφής. Από τα 350 περίπου διαφορετικά είδη η αλόη Arborescens είναι η πλέον γνωστή στην αγορά για τις ευεργετικές ιδιότητές της σε πληθώρα εκφυλιστικών ασθενειών λόγω της ενισχυμένης συνθέσεώς της σε σπάνια ιχνοστοιχεία όπως η υδροξυανθρακινόνη (aloe-emodin), η οποία παρουσιάζει αντιβακτηριακή και αντιογκολογική δράση.

Ψάρια, η ζωική αβλαβής τροφή

«Όλες οι αιτίες των ασθενειών ανάγονται ουσιαστικώς σε μία: οι πιο βαριές τροφές βλάπτουν επιφανέστατα τον άνθρωπο με τον χειρότερο τρόπο είτε είναι άρρωστος είτε είναι υγιής.» («Περί Αρχαίης Ιητρικής», παρ. 6.)

     Η φυλή της νήσου Οκινάουα στην Ιαπωνία είναι η δεύτερη πιο μακρόβια φυλή μετά τους χορτοφάγους Χάνζα των Ιμαλαΐων. Ένας απ’ τους λόγους της μακροζωίας τους είναι και η παραδοσιακή ψαροφαγία τους, ενώ και αυτοί τρώνε ελάχιστα κρέατα και καθόλου γαλακτοκομικά. Τα ψάρια είναι η καλύτερη ποιοτικώς ζωική τροφή. Περιέχουν υψηλής ποιότητος πρωτεΐνες 25% περίπου και τα τόσο σπουδαία Ω3 και Ω6 λιπαρά οξέα και αρκετά μεταλλικά στοιχεία όπως ασβέστιο, μαγνήσιο, φώσφορο, ιώδιο, κάλιο, νάτριο, φθόριο και μαγγάνιο. Είναι εύπεπτα και σε συνδυασμό με ωμή σαλάτα η ατμόβραστα χορταρικά-λαχανικά αποτελούν ένα τέλειο δυναμωτικό γεύμα. Είναι η καλύτερη εκλογή ανάμεσα στα ζωικά προϊόντα. Να αποφεύγετε τα ψάρια ιχθυοτροφείου, διότι μεγαλώνουν με φάρμακα και παρά φύση τροφές. Όμως ακόμα πιο επικίνδυνα είναι τα μεγάλα ψάρια του βυθού, που τρώνε τροφή από τον πάτο της θάλασσας. Σε πολλές θαλάσσιες περιοχές της γης η επιφάνεια του βυθού είναι μολυσμένη από βαρέα μέταλλα και κυρίως από υδράργυρο, τα οποία κατακάθονται στο πάνω στρώμα της επιφάνειας του βυθού. Πολλοί άνθρωποι σήμερα έχουν υποστεί μόλυνση από βαρέα μέταλλα απ’ τα ψάρια αυτά.

Να προτιμούμε όσο γίνεται ανεπεξέργαστες και βιολογικές τροφές, να τρώμε περιορισμένες ποσότητες ζωικών προϊόντων με προτίμηση στο ψάρι και να προσθέσουμε στην διατροφή μας αρκετές απ’ τις σπουδαίες τροφές που αναφέραμε. Ν’ αποφεύγουμε το ακατάλληλο νερό της βρύσης λόγω των χημικών που περιέχει και τα εμφιαλωμένα λόγω της ακινησίας τους στα ανθυγιεινά πλαστικά μπουκάλια. Αντ’ αυτών να προτιμούμε καθαρό φιλτραρισμένο νερό από φίλτρα άνθρακα. Ν’ αποφεύγουμε το αλάτι, τους καφέδες και τ’ αλκοολούχα ποτά. Λίγο κρασί = οίνος ανάμικτος με νερό βοηθούν την θρέψη, την πέψη και την ψυχική μας ευφορία. Οι φυσικοί χυμοί των φρούτων πρέπει ν’ αντικαταστήσουν τ’ αναψυκτικά και τους συνθετικούς χυμούς του εμπορίου. Να τρώμε αργά και να μασάμε καλά τις τροφές σε σημείο που να λειώνουν ολοκληρωτικά στο στόμα μας. Να τρώμε μικρές ποσότητες τροφής και πολλά γεύματα. Αυτοί είναι και οι βασικώτεροι κανόνες της υγείας και της μακροζωίας. 

* * *

  Η ανθρωπότητα, λόγω της παραπληροφόρησης και της πλύσης εγκεφάλου, που της γίνεται μέσω των Μ.Μ.Ε. και των συμφερόντων διαφόρων διατροφικών βιομηχανικών μονάδων, καταναλώνει άχρηστες επεξεργασμένες τροφές, πολλά ζωικά, κεκορεσμένα λιπαρά και άφθονα χημικά (αντιβιοτικά, ορμόνες, συντηρητικά, χρωστικές κ.α.) με αποτέλεσμα την ολίσθηση προς την πρόωρη γήρανση και την νοσηρότητα.

     Ας αποφεύγουμε, όσο γίνεται, τα συσκευασμένα και κακώς επεξεργασμένα τρόφιμα-σκουπίδια, που είναι γεμάτα από επικίνδυνες χημικές ουσίες. Η υγιεινή διατροφή αποτελεί ένα φυσικό και ισχυρό θεραπευτικό μέσο, όμως θα πρέπει απαραιτήτως να γνωρίζουμε ότι: « (…) μόνη της η τροφή δεν αρκεί, για να συντηρήσει τον άνθρωπο σε καλή υγεία, αν δεν την συνδυάσει ο καθένας με την γυμναστική. Η τροφή και η άσκηση επειδή έχουν αντίθετες ιδιότητες, συμβάλλουν αμοιβαία στην διατήρηση της υγείας» (Ιπποκράτης, «Περί Διαίτης», παρ. 2).

     Ας γίνει η υγεία και η μακροζωία δική μας υπόθεση...

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ

Ο ΠΟΠΑΫ ΣΗΜΕΡΑ...

ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ 10 ΜΕΡΙΔΕΣ ΛΑΧΑΝΙΚΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΘΡΕΠΤΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΙΡΝΑΤΕ ΑΠΌ ΜΙΑ ΜΕΡΙΔΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ!

Η πλειοψηφία του κόσμου, πιστεύει ότι μια ισορροπημένη διατροφή παρέχει όλα τα θρεπτικά συστατικά που είναι αναγκαία για μια υγιή διαβίωση. Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τρώμε λίγο απ’ όλα.
Αυτό πιθανόν να ήταν εφικτό 50 ή 100 χρόνια πριν. Σήμερα μια μέση διατροφή όχι μόνο δεν παρέχει τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται το σώμα για να θεραπεύσει ή να διορθώσει, αλλά δεν καλύπτει ούτε τις ελάχιστες συνιστώμενες ημερήσιες ποσότητες που είναι απαραίτητες ώστε το σώμα μας να συνεχίσει να λειτουργεί!
Τα προϊόντα που αγοράζουμε από το τοπικό μας σουπερμάρκετ δεν έχουν την θρεπτική ισχύ που είχαν τα φρούτα και τα λαχανικά μερικές δεκαετίες πριν.

Η υπερ-γεωργία, η εξάντληση του εδάφους, τα βιομηχανικά λιπάσματα, οι υβριδικές καλλιέργειες και οι γενετικές αλλοιώσεις μειώνουν συνεχώς τα θρεπτικά συστατικά στα φρούτα και στα λαχανικά.
Θα πρέπει να φάτε 10 μερίδες σπανάκι για να πάρετε την ίδια ποσότητα μεταλλικών στοιχείων που θα παίρνατε από μια μερίδα 50 χρόνια πριν.

Τα λαχανικά και τα φρούτα απορροφούν μεταλλικά στοιχεία και άλλα θρεπτικά συστατικά από το έδαφος. Στη συνέχεια τα ζώα και ο άνθρωπος τα τρώνε και χρησιμοποιούν τα συστατικά που περιέχουν για να επιβιώσουν. Οι υψηλότερες μορφές ζωής βασίζονται στις κατώτερες για την επεξεργασία κάποιων στοιχείων και θρεπτικών συστατικών. Αυτή η διαδικασία τους επιτρέπει ν αυξήσουν την αποτελεσματικότητα τους.

Τα μεταλλικά στοιχεία, για παράδειγμα, είναι απολύτως απαραίτητα για να λειτουργήσει το σώμα μας. Κάθε αδένας στο σώμα μας χρειάζεται κάποιο μεταλλικό στοιχείο για να λειτουργήσει σωστά. Ο θυρεοειδής και οι ωοθήκες χρειάζονται ιώδιο, το πάγκρεας χρειάζεται χρώμιο κ.ο.κ. Τα μεταλλικά στοιχεία είναι απαραίτητα ώστε το σώμα μας να μπορεί να χρησιμοποιήσει τις βιταμίνες όπως και για την λειτουργία διαφόρων ενζύμων. Ειδικοί πιστεύουν ότι στη ρίζα κάθε ασθένειας κρύβεται η έλλειψη κάποιου μεταλλικού στοιχείου.

Το μαγνήσιο επεμβαίνει σε πάνω από 300 σωματικές λειτουργίες. Η πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού έχει σημαντική έλλειψη μαγνησίου.
Τα μεταλλικά στοιχεία όπως ανευρίσκονται στο έδαφος μπορούν να απορροφηθούν από τον άνθρωπο σε ελάχιστο ποσοστό (8%). Όταν όμως έχουν επεξεργαστεί από τα φυτά και τα λαμβάνουμε μέσω αυτών στη διατροφή μας, η απορροφητικότητα φτάνει στο 100%!

Η Γη δεν είναι πια η ίδια.
Στη Παγκόσμια Συνάντηση Κορυφής το 1992 στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, ανακοινώθηκε ότι η εξάντληση του εδάφους έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία 100 χρόνια.

Εδάφη με την μεγαλύτερη εξάντληση σε μεταλλικά στοιχεία:
ΗΠΑ και Καναδάς 85% μείωση
Νότια Αμερική 76% μείωση
Όλη η Ασία 76% μείωση
Ευρώπη 72% μείωση
Αυστραλία 55% μείωση

Οι τροφές που τρώμε σήμερα έχουν αλλάξει.
Σε σχετική αναφορά του Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ οι διατροφικές αξίες των φρούτων και των λαχανικών, από το 1975 μέχρι σήμερα, έχουν υποστεί την εξής απώλεια σε βιταμίνες και μεταλλικά στοιχεία:
- Μήλα, απώλεια σε βιταμίνη Α κατά 41%
- Πιπεριές, απώλεια σε βιταμίνη C κατά 31%
- Νεροκάρδαμο, απώλεια σε σίδηρο κατά 88%
- Μπρόκολα, απώλεια σε ασβέστιο και βιταμίνη Α κατά 50%
- Κουνουπίδι, απώλεια σε βιταμίνη C κατά 45%, σε Β1 κατά 48% και σε Β2 κατά 47%
- Πράσινη Σαλάτα, απώλεια σε βιταμίνη Α κατά 45%, σε κάλιο κατά 60% και σε μαγνήσιο κατά 85%

Μέσα σε λιγότερο από 50 χρόνια, η ισχύς των φρούτων και των λαχανικών σε βιταμίνες, μεταλλικά στοιχεία και αντιοξειδωτικά έχει μειωθεί δραματικά.

Εύθραυστη Υγεία.
Όταν οι τροφές μας έχουν σημαντικά μειωμένη θρεπτική ισχύ, είναι αναπόφευκτο το σώμα μας να μην αποδίδει τα μέγιστα και να δημιουργείται έτσι προδιάθεση για νόσο.

Το σώμα μας είναι μια εκπληκτική μηχανή που χρειάζεται συγκεκριμένα συστατικά για να λειτουργήσει σωστά. Δεν θα περιμέναμε ποτέ από το αυτοκίνητο μας να δουλεύει σωστά αν αντί για βενζίνη 98 οκτανίων του βάζαμε βενζίνη αραιωμένη με νερό 50 - 50, ή αν τα μπουζί του ήταν διαφορετικά από αυτά που προέβλεπε ο κατασκευαστής.

Πως αναμένουμε από το σώμα μας να λειτουργεί σωστά, να παράγει ενέργεια, να αναπαραχθεί και να τελέσει πολυάριθμες και πολύπλοκές διαδικασίες χωρίς να έχει αυτά που προβλέπει ο «κατασκευαστής»;
Είναι πλέον αναπόφευκτη η ανάγκη για λήψη επιπλέον θρεπτικών συστατικών, ανάλογα βέβαια με τις ελλείψεις του κάθε οργανισμού.
Σήμερα μπορούμε να μετρήσουμε ακριβώς τα συστατικά που λείπουν ή τις ενώσεις που επιβαρύνουν το σώμα μας.
Χορηγώντας ότι χρειάζεται και καλύπτοντας τις ανάγκες ενώ παράλληλα βοηθάμε το σώμα να αποβάλει τις τοξίνες που το επιβαρύνουν μπορούμε να αποκαταστήσουμε και να επαναφέρουμε το υγιές και το φυσιολογικό.
Όταν το σώμα έχει ότι του χρειάζεται ενώ έχει αφαιρεθεί ότι το εμποδίζει να λειτουργεί βέλτιστα, η απόδοση του εκτοξεύεται.

Είναι εντυπωσιακά τα αποτελέσματα που παρατηρούμε καθώς επαναφέρουμε το φυσιολογικό. Οι δυνατότητες του ανθρώπινου οργανισμού είναι πολύ μεγάλες και δεν σταματάει ποτέ να μας εκπλήσσει.
Στην υγειά σας!

Dr. Δημήτρης Τσουκαλάς
Γεν. Δ/ντης Detox Center
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου UNI.NA. Federico II
American Academy of Detoxification Specialists
American Holistic Medicine Association